Opera, Szczecin

Szczecin powstał z popiołów niczym feniks. Miasto zostało po wojnie bardzo szybko odbudowane. Nie odbyło się to jednak zgodnie z wzorcami historycznymi, jak np. w wielu miastach w Niemczech, ale w stylu socjalistycznym – czyli przede wszystkim nowocześnie i z uwzględnieniem potrzeb motoryzacyjnych.

Kilka kluczowych budowli w mieście nad Odrą zostało wprawdzie zrekonstruowanych, ale otaczająca je sceneria do dziś nie współgra z otoczeniem. Tak oto średniowieczna katedra – pierwotnie budowla z cegieł – stoi dziś po środku smutnego blokowiska. Okolica przypomina przedmieścia z nieco za dużym kościołem.

W 2009 roku biuro architektoniczne MXL4 wygrało plebiscyt na renowację i odbudowę budynku opery szczecińskiej. Architekt Tomasz Maksymiuk wraz ze swoimi pracownikami przeanalizował najpierw istniejącą budowlę, a następnie opracował koncepcję, która nie miała na celu rekonstrukcji historycznych pozostałości, ale stworzenie doskonałej oprawy dla ocalałych fragmentów zabytkowych i zastosowanie wyrazistego kontrastu z nowoczesnymi elementami. Tak oto w piwnicy natrafiono na nieproporcjonalnie duże kamienie naturalne, którymi wypełnione były wnętrza fundamentów o grubości 1 metra. Dobrze zachowane głazy architekci wykorzystali jako spolie wkomponowane w wykusze pokryte białymi tynkami. W korytarzach świadomie postawiono na głębokie ościeżnice okienne oraz okrągłe, częściowo ukośne ściany. Te kształty pomieszczeń kontrastują z podwieszanymi schodami, nowoczesnymi poręczami i okrągłymi żyrandolami LED, które umożliwiają oświetlenie w różnych kolorach. Sercem opery jest sala koncertowa z 594 miejscami siedzącymi. Znajdują się one w strefie parterowej, gdzie wznoszą się schodkowo oraz na długim balkonie, którego wąskie skrzydła – złożone wyłącznie z rzędów pojedynczych miejsc – sięgają prawie samej sceny. Boczne ściany z cegieł delikatnie nadają pomieszczeniu przemysłowego charakteru.