Tramturm, Freiburg

Podstawa budowli w postaci budynku cokołowego ma praktycznie okrągły zarys. Nad nim wznosi się prosta wieża, której konstrukcja zwęża się do góry. Budynek jest w ten sposób podzielony na trzy części, a podział ten znajduje swoje odzwierciedlenie w poszczególnych strefach zawierających pomieszczenia biurowe, mieszkania dla singli oraz lofty: parter pod cokołem służy jako wejście, powierzchnie komercyjne oraz parking. Nad nim rozpościera się rząd dwupokojowych mieszkań ułożonych wokół klatki schodowej, opatrzonych balkonem dookoła z widokiem na otaczającą zieleń. Od strony ulicy położone są biura, które można w razie potrzeby przekształcić w świetlice. W ten sposób piętro z dziewięcioma mieszkaniami, można elastycznie przekształcić np. w kompleks mieszkań dla osób starszych wymagających częściowej opieki.

Architekt Wolfgang Siegel wyjaśnia: "Nasze społeczeństwo stopniowo staje się wspólnotą singli. Przyszłościowa architektura musi to uwzględniać." Na górnych piętrach wieży architekt zaplanował przestronne lofty i mieszkania dwupoziomowe z tarasami dachowymi poszerzającymi przestrzeń mieszkalną o tereny zewnętrzne. Zgodnie z zasadą "dom jako maszyna do mieszkania" głoszoną przez Le Corbusiera, w budynku Tramturm można odnaleźć kilka różnych funkcji, rodzajów mieszkań i krajobrazów.

Tutaj również, tak samo jak w "rue intérieure" autorstwa Le Corbusiera, klatka schodowa jest rozumiana jako komunikacyjna ulica "miasta" i została zaakcentowana kolorystycznie. Oprócz ciemnych podłóg łupkowych w korytarzach, kauczukowych wykładzin na schodach oraz poręczy z ciemnej stali, niektóre ściany zostały rozświetlone rdzawą czerwienią, jabłkową zielenią i lazurowym błękitem. Kolorem opatrzony jest jeden element na piętro, co podkreśla biegnący przez cały budynek kręgosłup w postaci klatki schodowej.

W mieszkaniach i na elewacji architekt postawił na delikatne kolory typowe dla wykorzystanych materiałów, które podkreślają spójną konstrukcję budynku oraz wielofunkcyjność elewacji, a także wszechobecne kontrasty: tutaj szara mieniąca się ściana z betonu licowego, tam ściany pokryte białymi tynkami, panele słoneczne z aluminium, dębowe deski pokryte wapnem, płytki łupkowe, ciemne profile okienne, a przy wejściu duża płaskorzeźba z odlewu żelaznego o powierzchni prawie 30 m² autorstwa artysty Friedera Heinze.

Również okna stanowią tło dla wielkopowierzchniowych kontrastów: szeroka grządka lawendy na dachu budynku cokołowego konkuruje o spojrzenia obserwatorów z pasmem górskim majaczącym w oddali niczym pejzaż olejny.